)
De Nederlandse folk-rockgroep Whitsuntide Easter (1973-1979), bestond vanaf 1976 uit: Nanneke Coumou (zang, percussie), Jan van Straalen (zang, gitaar, bas), Henk van de Werfhorst (zang, bas, gitaar, piano, fluit), Hiskia Coumou (zang, gitaar), Rob van Straalen (drums, percussie). De groep speelde in koffiebars, kerken en op reli-festivals en was als eerste Nederlandse groep te horen op het bekende Engelse Greenbelt Festival (1976). In 1977 werd op uitnodiging van Pilgrim Records London in de ICC Studios te Eastbourne (Zuid-Engeland) het fameuze album Next time you play a wrong note… make it a short one opgenomen voor het Grapevine label. De producers waren John Pac (Parchment) en Pete Yates-Round (ex Credo). Whitsuntide Easter werd gecontracteerd voor het eerste Kamperland Muziekfestival (1978). In aanloop naar het festival sprak de YFC-directie echter een fatwa over de groep uit vanwege het samenwonen van een van de leden. Onkundig van de directiemissive verscheen de groep in juli 1978 nog wel in Leiden voor een optreden. De verraste organisatoren stuurden de groep niet onverrichterzake naar huis. Nadien ging de YFC-deur echter definitief op slot. Hoewel de posters en affiches dus anders doen vermoeden, speelde Whitsuntide Easter niet op Kamperland
Het YFC-speelverbod heeft niet kunnen verhinderen dat de in Engeland opgenomen lp van Whitsuntide Easter een internationaal collector’s item zonder weerga is geworden. Het album is zijn opmerkelijke opmars in 1990 begonnen. In een historisch overzicht van de Nederlandse relipop komt de Encyclopedie van de Nederlandse Popmuziek 1960-1990 superlatieven tekort: verbluffend resultaat, de belangrijkste plaat van het decennium (met Boanerges van de eveneens door een fatwa getroffen groep Voiz), climaxen in lang uitgerekte nummers, prachtige liefdespoëzie en straight rockende verhalen.‘Private Dutch. A musical encyclopedia of Dutch Private pressings noemt de lp ‘highly recommendable to folk-rock fans’. Hans Loeves vuistdikke Fisk Gospelencyclopedie spreekt van ‘een album van wereldniveau’. En in Archivist. Vintage Vinyl Jesus Music schrijft de Amerikaan Ken Scott dat het ‘hands down the best lp on this great UK label’ (= Grapevine label) is. Volgens Scott doet vooral ‘the fragile hypnotic folk category with delicate vocals and shimmering acoustic guitar’ Engelse verzamelaars uit hun dak gaan, ‘translating into big bucks on the international scene (copies of this lp have been spotted at $ 500,- and more!)’. Next time you play a wrong note… behoort zonder meer tot de duurste lp’s ter wereld. Zo heeft de wereld tot hoeksteen gemaakt wat door YFC werd versmaad.
| Tekst: | Roel Bax |
