Bij de verhalen over Whitsuntide Easter (Niet op Kamperland) en VOIZ (De grote scheiding) kwamen meer herinneringen boven. Zo ook bij Ronald. Een verhaal dat niet over Kamperland gaat, maar wel over de wijze waarop óók tegen Youth for Christ werd aangekeken.
Omstreeks 1972 bezocht ik de Youth for Christ (voortaan YFC). Niet zozeer vanwege mijn geloof want dat had ik nauwelijks, maar vanwege nieuwsgierigheid hoe medejongeren met het geloof omgingen. Bijna was ik nog redacteurtje geworden van het jongerenblad van de YFC maar ik verliet teleurgesteld mijn eerste redactievergadering halverwege omdat ik mij niet kon vinden in de starre dogmatiek, die zich ook uitstrekte tot de poezie, en omdat ik me ook niet kon vinden in de bevoogding van de jeugd door ouwe arrogante knarren die nauwelijks van toeten en blazen wisten.
In die tijd heb ik ook Nanneke Coumou horen zingen. Ze was een schoonheid, dat zeker. Maar haar zang vond ik daarentegen niet indrukwekkend. Stemmetje dertien uit het al te bekende dozijn. Maar nu lees ik dat ze later met een groep een album heeft opgenomen dat wel om aan te horen was en dat zelfs internationale lof heeft gekregen. Toch leuk voor haar. En ook voor haar band uiteraard. Ik ben benieuwd hoe dat album klinkt. Zou het op Kazaa aanwezig zijn?
Ik heb een paar keer met Nanneke Coumou gesproken. O ja, ze was aardig. Maar ook dogmatisch. Christelijk, al te christelijk. Samenleven en zo, nee, dat kon niet zonder boterbriefhje. En nu, anno 2005, lees ik dat haar band werd geboycot omdat een bandlid hokte. Zou Nanneke hebben gehokt? Eigenlijk zie ik haar er wel voor aan. Want al grossierde ze in dogmatiek, onder die dogmatiek bruiste volgens mij toch een hoop wereldse wellust. Enfin, het leven is vaak sterker dan de leer.
In 1973 al brak ik met de YFC. Ik had het wel gezien. Ik was inmiddels een volbloedatheist geworden. En dat ben ik, godlof, nog steeds. Maar herinneringen blijven. En in zekere zin is er ook wat weemoed. Ach ja, we worden allemaal ouder. Wat geweest is, komt niet meer terug. Maar ik hoop dat Nanneke gelukkig is. En ook de rest van de band maar die ken ik niet.
Nee, persoonlijk hou ik niet van gospelmuziek. Nooit gedaan ook. Het is mij te soft, te zoet. Maar goed, wellicht moet ik mijn persoonlijke voor- en afkeuren tussen haken plaatsen en elke kunstvorm op zijn eigen merites beoordelen. Tenslotte ben ik een kunstfilosoofje.
Mijn tekstje heeft niets met het Kamperland Festival te maken. Ik weet het. Maar misschien is het aardig om mijn tekstje te lezen. En anders maar niet. :)
| Tekst: | Ronald V. |
